SwiatGry.pl - portal o grach

Mówi się, że "Polak potrafi". Gra Painkiller: Hell & Damnation dobitnie pokazuje znaczenie tego powiedzonka. Remake polskiej produkcji z 2004 udał się w znacznym stopniu. Pytanie tylko, jak wygląda sytuacja na konsolach? Czy jest równie dobra co na popularnych blaszakach?

Painkiller to gra, która słynie z pokazania poziomu refleksu gracza. Na każdym poziomie otrzymujemy hordy potworów do zabicia za pomocą różnorodnych gadżetów (mniej lub bardziej humanitarnych). Jeśli chodzi o tę produkcję na konsolę to już sytuacja nie przedstawia się tak kolorowa jak mogłaby się wydawać. Należy tu zaznaczyć, że wszystko zależy od umiejętności operowania padem przez gracza. Niedoświadczeni gracze nabywając ten tytuł na konsole, mówiąc wprost - wyrzucą pieniądze w błoto.
Wracając do samej gry. Potwierdzając słowa z pierwszego akapitu, remake udany w 100%. Może kampania została okrojona z kilkunastu poziomów (albo ponad 20 licząc z dodatkiem), ale gra prezentuje nadal wysoki poziom. Pisząc wysoki, mam na myśli taki, który po ciężkim dniu zajęć pozwoli nam się zrelaksować przy posiekaniu kilkuset umarlaków przy klimatycznej muzyce.

BUM!

Fabuła nie różni się niczym szczególnym od pierwowzoru. Sterujemy postacią, która zginęła w wypadku samochodowym i nie trafiła ani do raju, ani do piekła. W tym celu wysłani zostajemy do czyśćca, gdzie potężny upiór zleca nam zebranie dużej ilości zmarłych dusz. By "żyć" w raju wraz ze swoją zmarłą żoną, stajemy do walki z niewyobrażalnie potężnymi bestiami.

To co uległo znacznej poprawie to oprawa audiowizualna. Poniekąd jest to najważniejszy element remake'ów. Muzyka na pierwszy rzut ucha mogłaby wydawać się taka sama, ale są pewne zmiany w taktach, doszły nowe dźwięki ale ten niesamowity, mroczny klimat został zachowany z należytym porządkiem. Jeśli chodzi o grafikę. Na konsoli Xbox 360, ciężko powiedzieć by była ona tak świetna jak na pecetach. Gra nie wyglądała na wymagającą, ale niestety konwersja jednak musi być i wersja konsolowa dostała po uszach. Może nie jest to kolosalna różnica, ale da się ją niestety zauważyć i nie przejść obok niej obojętnie.



Aby urozmaicić rozgrywkę dodano jedną nową broń - zbieracza dusz. Działa ona na zasadzie wystrzelenia zielonej wiązki świetlnej, która "wysysa" z przeciwnika duszę. Drugi tryb jest jeszcze lepszy, bowiem wystrzela tarczę, która przecina wszystkich znajdujących się w linii prostej. Doskonałe rozwiązanie na zbliżające się hordy umarlaków.
Do gry został dodany tryb kooperacji. Można grać maksymalnie w dwójkę na dzielonym ekranie lub przez sieć. Osobiście miałem okazję przetestować Painkillera dzieląc ekran z kolegą. Po chwili można przywyknąć do swojej połówki jednak cały czas pozostaje wrażenie, jakby się miało zeza.



Moim zdaniem Painkiller: Hell & Damnation to shooter z myślą o tych, którzy są w stanie ogarnąć kilka ruchów palcami na padzie jednocześnie. Jeśli macie już jakieś doświadczenie w grach FPS na konsolach to śmiało z czystym sumieniem mogę polecić każdemu tę produkcję. Dostarcza wielu emocji i odprężenia, bo nic nie relaksuje bardziej niż setki potworów pod ostrzem młynka czy przybicia ich do ściany za pomocą grubego kołka. Jeśli zaczynacie swoją przygodę z konsolą i chcielibyście postrzelać - stanowczo odradzam. Uruchomienie tej gry przez początkowego gracza może odnieść wymierny skutek i zamiast cieszyć, ostro wkurzy.