SwiatGry.pl - portal o grach

Druga część Assassin’s Creed na nowo definiuje popularne pojęcie „bigger, better and more baddas” (w wolnym tłumaczeniu: więcej, lepiej i bardziej „kozacko”) wykreowanego przez Cliffa Bleszinskiego, twórcy Gears of War. Nowa produkcja Ubisoftu nie tylko spełnia wszystkie warunki wyżej wymienionego powiedzenia, ale i niweluje zupełnie niedociągnięcia jedynki. Jeśli pierwsza część Kodeksu Asasynów nie przypadła ci do gustu, jest to gra dla Ciebie. A jeżeli jesteś fanem jedynki, to też jest gra dla Ciebie. Dlaczego? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Gra dalej kontynuuje wątek Desmonda Miles’a, bohatera pierwszej części. Po raz kolejny dzięki Animusowi poznajemy historię przodka wyżej wymienionego osobnika, znanego również jako Obiekt 17.


Kodeks Zabójcy.

Zaraz po rozpoczęciu rozgrywki gra, tak jak w pierwszej części, zaczyna się w niedalekiej przyszłości. Desmond budzi się w laboratorium Abstergo i widzi jedną z bohaterek poprzedniej części, niejaką Lucy, całą w krwi. Zszokowany nie zdąży o wiele zapytać, a już musi uciekać. Chwile jednak przed ucieczką zostaje wysłany do czasów renesansu, i tu zaznajamiamy się z podstawami sterowania, których uczymy się będąc... niemowlakiem. Przy okazji poznajemy kolejnego przodka naszego dzielnego bohatera, którym jest niejaki Ezio (o nim zdążę jeszcze trochę napisać). Po drodze razem z Lucy mijają dzięsiątki, jak nie setki animusów. Nie mija chwila, a Desmond razem z dziewczyną wsiadają do auta i odjeżdżają.

Po jakimś czasie obaj dojeżdżają do pewnego miejsca. Okazuje się, że jest to kryjówka teraźniejszych Asasynów, a znany z poprzedniej części Vidic jest przywódcą współczesnych templariuszy i przetrzymywał w Abstergo Milesa dlatego, żeby poznać historie jego przodków. Lucy wyprowadziła Milesa po to, żeby nauczyć go, jak być Asasynem. Jak wiadomo, w pierwszej części Desmond zaczął przejawiać tak zwany bleeding effect, przez co widział tajemnicze znaki na ścianie pozostawione przez niejaki Obiekt 16, poprzedniego „pacjenta” Vidica. Okazało się, że poprzez dłuższe przebywanie w Animusie można nauczyć się wielu zdolności swojego protagonisty. Dlatego też współcześni Asasyni tak bardzo chcą posiadać w swoich szeregach Desmonda, który po zakończeniu gry okaże się więcej niż zwykłym człowiekiem. A kim dokładnie jest, nie zdradzę.

Tak więc wracając do szkolenia, Desmond ponownie ma zasiąść w Animusie. Tym razem jednak program został ulepszony i przez jedną z Asasynek nazywany jest dzieciątkiem. Reszta członków nazywana go jednak Animus 2.0, ponieważ wprowadza wiele nowości w stosunku do poprzedniego modelu, a co za tym idzie, usprawnia interfejs we właściwej rozgrywce. Więc razem z Desmondem zasiadam w wygodnym fotelu i przenoszę się do Włoch okresu renesansowego.

Fabularne zawiłości.

Drugi raz spotykamy Ezio, a dokładnie Ezio Auditore da Firenze, kiedy jest już w wieku około 19 lat. On wraz z wynajętymi najemnikami oraz bratem Frederico spotykają się na „ustawce” wraz z innym ciepłokrwistym Włochem, Vierim de' Pazzi i przeprowadzają dość głośną wymianę zdań co prowadzi do tego, że temu drugiemu puszczają nerwy i rzuca w Ezio kamieniem. Chłopak obrywając zostaje zraniony w wargę, przez co na jego twarzy pozostanie blizna, która „towarzyszyć” mu będzie do końca gry. Jako że duma młodego szlachcica zostaje urażona, rozpoczyna się dosyć duża bijatyka, w której poznajemy system walki. Tak jak w poprzedniej części, opiera się ona głownię na kontrach. Po chwili bitka dobiega końca, ponieważ Vieri ucieka. Ezio jest zbyt poważnie ranny, żeby udać się w pogoń, więc odwiedza lekarza i udaje się do swojej dziewczyny.

Ezio pochodzi ze szlacheckiej rodziny (no, może nie do końca, ale nie chcę spoilerować) pochodzącej z Florencji. Ma dwóch braci: starszego Frederica i młodszego Petruccia oraz siostrę Claudię. Jego ojciec jest wpływową postacią w mieście. Wszystko idzie spokojnie do czasu, aż pewien zaufany przyjaciel rodziny okazuje się zdrajcą. Powoduje to, że jego obaj bracia oraz ojciec zostają pojmani i zamknięci w wieży. Ezio wspina się więc na sam szczyt i po rozmowie z ojcem dowiaduje się o pewnym tajemniczym pokoju w jego domu. Bohater po dokładnym spenetrowaniu pomieszczenia znajduje tam skrzynie, z której wyciąga strój Asasyna oraz ostrze. Bez chwili zastanowienia ubiera je i rusza na odsiecz swojej rodzinie.


Niestety, przybył on za późno, przez co jego bliscy zostają strąceni, zaś on staje się najbardziej poszukiwaną postacią w mieście. Zdrada najbardziej zaufanego przyjaciela rodziny prowadzi do pewnego spisku.. Dodatkowo, w wyniku złego splotu wydarzeń, Ezio ucieka do Monterrigioni, miasteczka należącego do jego wuja imieniem, ekhem, Mario (oczywiście nie zabrakło kultowego „It's a me, Mario!”). Wraz z wujem starać się będzie rozwiązać owy spisek.

Wybaczcie tak długie wprowadzenie do fabuły, ale żaden to spoiler i bez tego naprawdę trudno byłoby zrozumieć motywy pchające młodego Włocha do zabójstw, których w grze dopuści się nie raz. Właśnie, fabuła. Jest ona jednakże jedną ze słabszych stron w grze. Mimo, że Ezia do zabijania pchają dosyć realne powody, sam bohater jest postacią płytką, stosunkowo źle nakreśloną, przez co naprawdę trudno jest się z nim utożsamiać. Dodatkowo, w czasie naszej przygody gra będzie rozwiązywać niektóre wątki w taki sposób, że zamiast je do końca wyjaśnić, postawi kolejne znaki zapytania. Ale że AC2 to przede wszystkim sandbox, fabuła nie wpływa w większym stopniu na zły odbiór produkcji.